تاثیر خستگی عملکردی عضلات مرکزی بدن بر برخی از پارامترهای کینماتیکی مرتبط با آسیب لیگامان صلیبی قدامی طی مانور توقف-پرش تک پا در زنان ورزشکار

مقدمه و اهداف عوامل خطرآفرین درونی و بیرونی آسیب ACL به طور وسیعی مورد مطالعه قرار گرفته است، اما عوامل خطر بیومکانیکی و عصبی-عضلانی که زنان را در معرض این آسیب قرار می­دهد هنوز مبهم است. ضعف عضلانی از عوامل دخیل در آسیب ACL می­باشد. تحقیقات کنونی به سوی مطالعه اینکه چگونه ضعف و یا قدرت عضلات، خصوصا عضلات مرکزی می­تواند بر روی عملکرد و آسیب اندام تحتانی موثر باشد، سوق یافته است. همچنین خستگی نیز یکی از عوامل تاثیرگذار منفی بر عملکرد عضلات ناحیه مرکزی بدن می‌باشد. از این رو هدف تحقیق حاضر تاثیر خستگی عملکردی عضلات مرکزی بدن بر برخی از پارامترهای کینماتیکی مرتبط با آسیب ACL طی مانور توقف-پرش تک­پا در زنان ورزشکار می­باشد. مواد و روش‌ها تعداد 30 زن ورزشکار انتخاب و به دو گروه کنترل 14 نفر و تجربی 16 نفر تقسیم شدند. در تحقیق حاضر از پروتکل خستگی عملکردی برای خسته کردن عضلات ناحیه مرکزی و از دستگاه Vicon Motion Analyses برای تحلیل پارامترهای کینماتیکی استفاده شد. یافته‌ها میزان زاویه فلکشن و والگوس زانو در لحظه تماس اولیه پا با زمین، حداکثر میزان فلکشن و والگوس زانو درحین مانور توقف-پرش تک­پا اندازه­گیری شد. بین میزان فلکشن زانو قبل (82/6) و بعد از مداخله (36/2) و والگوس زانو قبل (10/3) و بعد از مداخله (80/5 ) در لحظه تماس اولیه پا  و بین حداکثر میزان فلکشن زانو قبل (45/12) و بعد از مداخله (35/23) و حداکثر میزان والگوس زانو قبل (06/13) و بعد از مداخله (68/16) در گروه تجربی تفاوت معناداری مشاهده شد (p≤0/05). نتیجه‌ گیری نتیجه تحقیق حاضر نشان می­دهد که خستگی عضلات ناحیه مرکزی بدن بر میزان زاویه فلکشن و والگوس زانو در لحظه تماس اولیه پا با زمین و حداکثر آن تاثیر دارد.